gözüm takılıyor. herhangi bir şeye... televizyon sehpasının kahverengi çizgilerine ya da sandalyenin kenarındaki yok edilmeye çalışılmış ama yok edilememiş bağlantılara. bazen de tarçın'ın kirpiklerine. en sevdiğim o. her ayrıntı daha bir farkedilir halde.

şimdi anlıyorum ne kadar başı boş gezindiğimi. "bunlarla uğraşıyorsan çok işin var" demişti. "dünyanın en kaba şeylerine bakıp ne güzellikler kaçırdım kimbilir" diyorum bense şimdi. 

kim daha aptal, artık anladım.

büyüdüğüm şehirden aklımda kalanlar belli belirsiz yüzler çoğunlukla. gözüm bir yerden ısırıyor tadında. zaman hızlı geçiyor. fıldır fıldır dönüyor dünya.

tüm o flu suratlar albümünden sıyrılan insanlar var. en sıkıntılı anında, pırıl pırıl gözleriyle, dudağının hemen yanında hafif bir kıvrım oluşturan kırgın gülümsemesiyle hatırladığım bir güzel insan var.

belki daha haberi yok ama kötü bir haber var. ne tuhaf, belki en son duyacak o olacak. 

tüm hayatı değişti bu gece. 

tam göğsümün üstünde nefes almamı engelleyen pis bir şey. hayat demeye varmıyor insanın dili ama tam da bu aslında hayat. 

nasıl bir sabır lazım ona şimdi? 

sabır, en büyük hediye belki. neye, ne kadar dayanabilir insan? umarım yaşayacak ama nasıl? 

bu çaresizlik akıl alır gibi değil.

sabaha karşı havada uçuşan kelimeler arasından en uygun olanları seçmek üstün yetenek gerektiriyor sanırım. yine de ne zaman bu kadar indirebilirim ki gardımı? avuç avuç toplamalı o kelimeleri.fazla olsun, zararı yok.eksik kalmasın yeter ki.
damıtılmış zamanlar kalacak zaten elimizde eninde sonunda.bir zamanlar unutmak isteyip de cehennemin dibine gömdüğüm günleri bile özlüyorum aslında. o cehenneme dalıyorum yalnız kaldığımda. kime kızacağımı bilemiyorum. öyle çok ki alternatifler... hikayedeki kime elimi atsam çürümüş bir parçası bende kalıyor. asla tutamayacağım söz geliyor aklıma. yapamayacağımı biliyorum. biraz daha kaçıyorum içime.
kırpa kırpa şarkılar kalıyor. akla zarar gerçekçiliğim ve senin özürlerin kalıyor geriye. affetmenin hafifliği kalıyor. bir daha affedemeyecek olmanın ağırlığı yok ediyor sonrasında  içimdeki iyiyi. geriye hiçbir şey bırakmadım. tüm kırılmış yerlerimi yapıştırdım bildiğim gibi. "bir tek ben mi biliyordum!" diye düşüne düşüne. anladım sonuçta ama daha iyi olmadım. sadece "bildim"
daha "fazla" oldum sonra. daha yalnız, daha anlayışsız, daha gerçekçi, daha korkak, daha cesur, daha gürültülü, daha deli. yine de anlayamadım. düşünmeyi bırakmıştım kazımamam gereken o izi bulana kadar.
hayvanlara has içgüdülerden biri olsa gerek bu benimki. ya seninki ? akla zarar cesaret... sabrı zorlayan, hala ısrarla kıran, sadece yok etmeye yarayan, durmadan yarayı kaşıyan kaşıyan...
bıraksanız da özlersem o cehenneme dalıp sizi çıkarsam... bıraksanız da hep birlikte batmasak ? biraz rahat bıraksanız? olmanız gereken zamanlarda yanımda olmadığınız gibi.

Hatırlayamıyorum onu ilk gördüğüm zamanı.
Yıllardır yaşadığın evde günün birinde başka birinin de yaşadığını farketmek gibi biraz.
Garip. Şaşırtıcı.
Hep var olan ama bir anda fark edilen bir şarkı gibi belki, kendini yavaş yavaş sevdiren.
Zamanla o huzur veren yumuşacık ritmi değişen, kulağı tırmalayan gürültü haline dönüşen bir şarkı.
Başka bir şey düşünmene izin vermeyen, tüm hücrelerinde notalarını hissettiğin bir şarkı.
Halsiz bırakan, "yeter artık" diye bağırsan da sesini bastıran,  susturmayı beceremediğin, dinlemeden duramadığın bir şarkı.
Araya serpiştirilmiş güzel sözlerle zaman zaman aklını başından alan bir şarkı.
Zaman zaman eşlik edemeden duramadığın bir şarkı.
İlk bakışta bir aşk şarkısı gibi.
Bir çok kadının aynı anda dinlediği bir şarkı.
Bugün biten bir şarkı.
Unutmalıyım onu son gördüğüm zamanı.

başkalaştım.
hiç kendimi sakınmamıştım.
içime kaçtım.

aklımın oyunları...
mantık kılığına girmiş sezgiler...
"çok duygusalsın!"
duygusallığımı mantığıma borçluyum.
"duygusuzsun"
o da, gerçekten hissetmenin farkını bilmekten.
sonuç?
ne düşünüyorsan o!

zamanla güzelleşmiş bir temiz nefes, her zaman çok mutlu ol. :)